Abdullah Önden

Beyaz sayfalar, koşuşturmacalar, beklentiler, beklentiler, beklentiler, beklentiler.

Aynı olma çabası. Daha iyi etiketlere kavuşma çabası, gerçekleri saklama çabası, doğruları görmeme çabası, görememe, görmek istememek.

Sırıtmak, ardından gizli gizli. Suratına tebessümler. İnsanları kullanmak. Onlara onlar gibi davranmamak, onlarla igilenmemek, ilgileniyor gibi gözükmeye çalışmak.

Kendini düşünmek. Sadece kendini. Kendin için yaşa. Sen bugünün en büyük kahramanı, rengarenk pelerinlerin sahibi, aynılığın aynısı.

Yok yok yok. Var olmak yok olmanın yolundan geçiyor. Var olmak? Kime göre var olmak. Ben var mıyım? Sen çizgilerini silmeyeceksin. Yalnızlığının tam ortasındasın kalabalıkların ortasında. Ana rahmindeki gibi şekle bürünmek istiyorsun, yapma diyorlar, karnına tekme geliyor göremediğin kişilerden. Göz pınarlarını kesmiş. Ağlıyorsun, ama ağlayamıyorsun.

Onlarınsın artık, özgürsün ama değilsin, kelepçelisin ama değilsin, ruhun var ama onların ruhu. Her adımın bir his vermiyor. Bacakların var oysa? Neden bu anlamsızlık, nedir bu sislerin sebebi? Neden kimse anlamsızlığı anlamak istemiyor?

Kokular, para, tadlar, hazlar, mmm.. Bunları kim öğretti bana! Ben kendim tadmak, kendim öğrenmek istiyorum özgür ruhun getirdiği özgür tadları. Sıradanlık.. Sıradanlığı keşfetmek istiyorum.

Sizsiniz sıradan, her yere kurallar koyan ve ona uyan. Paraya, kadına, ona buna tapınan. Ben değil. Ben siz beni etkileyin diye bir film izlemeyeceğim, siz güzel dediğiniz için bir şey yemeyeceğim, sonunu kestiremediğim için içine girmeye korktuğum şeyleri yok edeceğim. Siz.. Siz yoruyorsunuz beni tekdüzeler.

Kendimi keşfeteme vakit vermiyorsunuz. Kendimizi tanımamızı istemiyorsunuz. Artık korkmuyorum tekmelerinizden ve tükürüklerinizden ve hakaretlerinizden ve tehditlerinizden. Bu sefer ben sizin peşinizdeyim, yalanlarınızı kokluyor olacağım. Her şeyi aklıma kazıyor olacağım. Ve sonra. Sonra dünya tatlı gelmeye başlayacak, özgür olacağım. Kaçacağım buralardan. Yalnızlığımla yalnız başıma yalnız kalacağım.